The in between

Ik merk dat de wereld vaak lijkt te wachten op de grote wederopstanding van iemand. Vallen en plat op je bek gaan is klote, maar als je daarna in volle glorie een mega comeback maakt ben je een (in mijn geval dan) power vrouw. Applaus, lofzang en aanzien. Alleen.. Ik weet niet of ik een powervrouw gevonden wil worden wanneer alleen dat podium, die wederopstanding, zorgt voor applaus. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Toegegeven, de verleiding is soms groot om naar buiten te treden met prachtige foto’s en mooie verhalen over geweldige projecten. Om te laten zien dat er na donker echt licht kan komen en de wereld er dan weer alleen maar roze gekleurd uitziet. Alleen dan wek je de illusie dat je uiteindelijke doel altijd moet zijn om je permanent gelukkig te voelen. Wanneer je dat niet voelt er misschien iets mis is met je en je snel weer op reis moet om toch dat eind doel, het ultieme geluk, te behalen. Geluk en succes zijn geen eindbestemmingen. Hoewel dit uiteraard voor iedereen anders voelt en werkt, zijn het in mijn ogen meer stops onderweg. Een berghut met prachtig uitzicht waar je verblijft (soms kort, soms lang), maar waar je weer van verder moet reizen omdat er in het dal dingen zijn die je nodig hebt. Nodig genoeg om die berghut te verlaten, ook als het uitzicht nog steeds mooi is. Ook die verdwijnt soms achter wolken. Of je moet weg omdat het dak op instorten staat en je er niet meer kunt slapen. Het leven vraagt nu eenmaal soms dat je doorreist. Dan zijn er goede dagen, slechte dagen en in.

Ik kreeg veel lieve berichten toen ik her en der weer vermeld had dat ik met nieuwe projecten bezig was. Gelukkig, het gaat weer beter met je. De grap is dat de momenten dat het beter met mij gaat eigenlijk vooral de in betweens zijn. Daar ligt namelijk de ruimte tot reflectie en, heel belangrijk, voelen wat dit met mij doet. Op een goede dag ben ik euforisch en stamp ik in mijn hoofd op 12 cm Louboutins door New York. Op slechte dagen kan ik soms uren doen om uberhaupt tot mijn basis taken van die dag te komen en dweil ik (ja ja, dramatisch ik weet het), de badkamer vloer met mijn gejank. Maar tijdens de in betweens krijg ik ruimte en lucht om te kunnen bepalen wat mijn volgende berghut gaat zijn. En hoe ik daar kom. Deze zijn dan misschien niet heel ‘Insta waardig’ maar leren mij meer van het leven én mijzelf dan welke ‘kijk eens hoe goed ik het doe’ post dan ook. Niet dat daar persé iets mis mee is. Natuurlijk niet. Wees trots op je succes en je mooie momenten, vul er alleen niet een leegte mee op. Dat heb ik jaren gedaan en bracht mij uiteindelijk ergens ver weg in een dal, achter een paar dikke stadsmuren waar niemand binnen mocht komen. Sommige mensen mochten door het oogje van de deur gluren en briefjes onder de deur stoppen, maar dat was het wel. Zelfs de mensen waarvan ik zei dat ze de sleutel hadden en naar binnen mochten had ik eigenlijk gewoon de verkeerde sleutel gegeven. Die van de tuinpoort. En mijn vestiging had niet eens een tuin.

Tijdens de in betweens leer ik waar mijn persoonlijke grenzen liggen. Ik leerde dat ik mijn schouders optrek wanneer ik ergens geen goed gevoel bij heb en friemel aan mijn handen als ik mij ongemakkelijk voel. Ik leerde dat mijn borst letterlijk in vlam voelde staan als ik ergens gelukkig van wordt en dus ook hoe weinig ik dat nog voelde bij zaken waarvan andere dachten dat ik er gelukkig van werd. Zo leer ik dat mijn weg die ik ga soms mensen zeer doet. Vaak omdat ik zelf nog zoek naar het juiste pad en die mensen over het hoofd zie. Soms omdat ik wel moet, omdat zij nog uren in de stoeltjeslift willen rond gaan en ik verlang naar een Aprol Spritz in de zon op de berg. En soms is het precies andersom. Of heb ik een kaartje voor een treinreis eerder geboekt en hoe graag ik ook samen met iemand wil reizen, we moeten apart van elkaar. Misschien met uiteindelijk dezelfde bestemming, misschien ook niet.

Ik leerde dit jaar dat er zoveel mensen zijn die in betweens hebben. Die denken dat ze als einddoel dat zalige geluk moeten vinden en daarom nog niet voldeden. Die opkeken naar die powermensen en vergaten dat hun weg misschien wel net zo mooi is. Want het leven gaat om die weg, met alles wat erbij hoort. Zolang je maar niet iets wilt vullen met verkeerd isolatie materiaal. Leuk als je denkt dat goedkeuring van andere je een lekker warm huis geeft, maar uiteindelijk heb je daar geen snars aan wanneer die mensen hun goedkeur-glaswol weer uit je dak trekken wanneer ze hun weg vervolgen. Beter isoleer je het met ikweetwieikben-materiaal. Dat zit ook veel beter wanneer je andere in je huis laat en je niet overal schilderijtjes hoeft op te hangen waar andere gaten hebben achter gelaten. Ook met ikweetwieikben-materiaal is het soms koud, maar dan heb je in ieder geval je huis zelf gefixed.

Dus of je nu een goede, een slechte of een inbetween hebt: het mag er allemaal zijn. Hoe meer je dat omarmt, hoe meer je liefde kunt geven en ontvangen. En daarvan is er op deze wereld ECHT nog wel genoeg.

I don't understand what destiny's planned - I'm starting to grasp what is in my own hands - I don't claim to know where my holiness goes - I just know that I like what is starting to show (Sometimes) Depeche Mode - Clean

Liefs

Sharon

X